Hier bij ons is hij vooralsnog onbekend, maar zo zullen er nog wel meer rondlopen in de « Nieuwe Wereld » die aan deze zijde van de Grooten Plas niet bestaan, vanwege onbekend.Virgil Brawley is dan toch in Europa geraakt, tenminste toch al met zijn laatste, tevens eerste solo-album. Dit is dan weer reden genoeg om de grote oversteek te wagen, teneinde zijn nieuwe product terdege te promoten en aan de man/vrouw te brengen. Welke Benelux-organisator ziet daar een opportuniteit in ?

Met zijn band The Juvenators, opgericht in 1997, blikte hij reeds 3 CD’s in. Die zijn  te beluisteren op z’n website. Als je dan de vergelijking maakt met zijn solowerk op “Bottle Tree”, komt hij met dit laatste toch in een hogere ranking te spelen. Alle songs, behalve 8, 10 en 11 zijn van zijn hand. Er staan een aantal zeer sterke nummers op, zoals de opener “White House Blue”, waarop Virgil een Randy Newman-cloon lijkt, door de manier waarop hij dit nummer zingt. De piano is wel vervangen door zijn gitaar. Virgil vermengt Americana alsof dat altijd zo geweest is. En eigenlijk heeft hij wel gelijk. Tussen de twee wereldoorlogen waren de grenzen tussen blues, ragtime, country en gospel niet zo zwaar uitgestippeld.

Op een paar nummers na is dit een akoestische CD, waarop Virgil zijn vaardigheden op gitaar, national steel en dobro kan etaleren. Ook zijn stem komt zeer verdienstelijk uit zijn stembanden tevoorschijn, zonder dat hij zichzelf geweld moet aandoen. Hij kent zijn gewijde geschiedenis, zoveel is zeker, hij weet precies hoe de vork aan de steel zit bij alle genres die hij vertolkt. “Louisiana Blues” van Muddy Waters geeft hij een simpel doch mooi arrangementje mee, en liever had ik gehoord dat hij hiermee de CD had afgesloten, in plaats van met het niemendalletje nummer elf, een kindergebed voor het slapen gaan. Om wakker van te blijven.

Deze plaat is een nominee geworden voor de ‘International Blues Foundation’s best self-produced blues album 2009’. Wie uiteindelijk die award in de wacht heeft gesleept, is van minder belang. Er zijn de laatste jaren zoveel awards in het leven geroepen dat men in het bos de bomen niet meer ziet.

Een leuk album, maar niet van die orde dat men er z’n hele huis voor omkeert om ze terug te vinden als ze zoek is. Maar eerder van, laat maar, ze komt wel weer terecht.

witteMVS